شيخ رجبعلي خياط

يکي از شاگردان شيخ که نزديک به سي سال با ايشان بوده نقل مي کرد که شيخ به من فرمود:

«روح شخصي از علماي اهل معنا که ساکن يکي از شهر هاي بزرگ ايران بود را در برزخ ديدم که تأسف مي خورد و مرتب بر زانوي خود مي زد و مي گفت: واي بر من ، آ»دم و عملي خالص براي خداندارم!

از او پرسيدم که چرا چنين مي کند؟ پاسخ داد: در ايام حيات روزي با يکي از اهل معنا که کاسب بود برخورد کردم ، او مرا به برخي از خصوصيات باطني خود متذکر ساخت، پس از جدا شدن از او تصميم به رياضت گرفتم تا مانند آ« شخص ديده ي برزخي پيدا کنم و به مکاشفات و مشاهدات غيبي دست يابم. مدت سي سال رياضت کشيدم تا موفق شدم، در اين هنگام مرگم فرارسيد ، اکنون به من مي گويند : تا آن هنگام که آن شخص اهل معنا تو را متذکر ساخت گرفتار هواي نفس بودي و پس از آن تقريبا سي سال از عمر خود را صرف رسيدن به مکاشفات و رويت حالات برزخي کردي اينک بگو عملي که خالص براي ما انجام داده اي کدام است؟!»