غزلي از شاه نعمت الله ولي:

 

ما خاک راه را به نظر کيميا کنيم

صد درد را به گوشه ي چشمي دواکنيم

در حبس صورتيم و چنين شاد و خرميم

بنگر که در سراچه معني چه ها کنيم

رندان لاابالي و مستان سرخوشيم

هشيار را به مجلس خود کي رها کنيم؟

موج محيط گوهر درياي عزتيم

ما ميل دل به آب و گل، آخر چرا کنيم؟

در ديده روي ساقي و در دست جام مي

باري بگو که گوش به عاقل چرا کنيم

ما را نفس چو از دم عشق است لاجرم

بيگانه را به يک نفسي آشنا کنيم

از خود برآ و در صف اصحاب ما شتاب

تا سيدانه روي دلت با خدا کنيم

 

و گفته شده حافظ اين چند بيت را در پاسخ به همين غزل سروده:

آنانکه خاک را به نظر کيميا کنند

آيا بود که گوشه ي چشمي به ما کنند؟

 

به نظر جناب دکتر عبدالکريم سروش1، حافظ بيت اول را طنز گونه بيان کرده و در بيت بعد غرض خود را به صورت روشني گفته است:

دردم نهفته به ز طبيبان مدعي

باشد که از خزانه ي غيبم دوا کنند!!

_________________________________________________

1 گروهي به مقايسه بين دکتر عبدالکريم سروش و دکتر الهي قمشه اي پرداخته اند> اين دو با هم قابل مقايسه نيستند> جناب دکتر سروش را بايد با عقل گرايان سنجيد نه با اهل دل(هر چند که ايشان نيز صاحب ذوق و طبعي لطيف مي باشد و بنده از محضر ايشان استفاده ي فراوان برده ام). ما مي توانيم به جناب دکتر سروش بگوييم فيلسوف انديشمند ولي نمي توانيم بگوييم حکيم فرزانه در صورتي که دکتر الهي قمشه اي حکيمي است فرزانه.